ბაგუნზე ბაგუნი

ერთგულმა მკითხველმა და ახლო მეგბრებმა კარგად იციან, რომ ხშირად უაზროდ, მაგრამ ძალიან ბევრს ვფიქრობ. ვაკვირდები სხვებისთვის უმეტეს წილად უმნიშვნელო საკითხებს და ამით, ბედნიერი ვარ.  ცოტა ხნის წინაც მსგავსი რაღაც დამემართა და ორიოდე სიტყვით, მინდა იმ განცდის შესახებ მოვყვე, რომელიც ვიგრძენი.

ადამიანებმა “ამოჩემება” ვიცით ყველაფრის, ნუ, მე განსაკუთრებით.  აი, ასე, ძალიან ჩვეულებრივად, ერთი პერიოდი ეს მიყვარს, მერე – ის.. ადამიანებშიც? – არა.

ალბათ, თითოეულ ჩვენგანს ჰქონია სურვილი სადმე ან ვინმესთან – თუნდაც ერთი წამით დაბრუნების. ხო, მეც მქონია. როდესაც ბრუნდები და არ იცი/ვერ ხვდები შენი ფეხის ხმა გესმის თუ გულის.  რას გრძნობს იმ მომენტში ჩვეულებრივი ადამიანი? შიშს? – ვითომ ეშინია იმის, რომ ისევ იქ/მასთან დროსთან ერთად გაიყინება? -არა, ჩემი აზრით, ეს შიში არაა, ეს უფრო ის გრძნობაა, რაღაცას/ვიღაცას რომ ებღაუჭები და გინდა, თუნდაც რამდენიმე საათით/წუთით/წამით (მნიშვნელობა არ აქვს) კვლავ დაისაკუთრო, ეგოიზმი 100%-ით გამოამჟღავნო და შეძლო იმის თქმა, რომ შენია.

აქ კი მეორე საკითხთან მივდივართ, “თქმა” – როგორც ქმედების ბოლო ეტაპი მთავარი მიზანი – არაა, უფრო იმის საწინდარია, რომ იგრძნო, იგრძნო, რომ ის კვლავ შენია (უსულო, მაგრამ შენთვის სულიერი/სულიერი, შენთვის თითქმის ყველაფერი).

მე ვამაყობ იმით, რომ ჩემ გარშემო უსულო არაფერია, ყველასა და ყველაფერს პირადი დატვირთვა და მნიშვნელობა აქვს.

მე კიდევ დავბრუნდები!..

• Posted in: Uncategorized